Tijdperk van crisis
Op 19 juli 2023 vond bij de rechtbank in Den Haag de inhoudelijke behandeling plaats van de zaak waarin ik met een aantal activisten van Extinction Rebellion, terecht stond voor ‘opruiing’. Wij riepen mensen op deel te nemen aan een vreedzame wegblokkade.
Wat betekent het om te leven in een tijdperk van crisis?
Wat betekent het om te leven tijdens het begin van wat wetenschappers de zesde massa-extinctie noemen?
Wat betekent het om te leven terwijl de verhitting van de planeet nu al over de hele wereld dodelijke slachtoffers maakt, en nog veel meer slachtoffers gaat maken?
Wat betekent het om te leven terwijl het leven, al het leven, wordt bedreigd?
Daar wil ik het over hebben.
Mijn naam is Jelle de Graaf, ik ben 34 jaar oud en ik ben klimaatactivist. Mijn advocaten hebben liever dat ik mezelf geen activist noem, maar benadruk wat een gewone burger ik ben. Ik benadruk liever dat als je weet dat het leven op Aarde wordt bedreigd, en je weet dat je er iets aan kan doen, in actie komen de “gewone” keuze is. Sorry Willem en Jaantje. Iedereen die zich bewust is van de klimaat- en ecologische crisis zou klimaatactivist moeten worden, en gelukkig worden steeds meer mensen dat ook.
In het dagelijks leven probeer ik bewust te leven. Op vakantie ga ik met de trein of bus, ik eet veganistisch en mijn cappuccino met havermelk, sommige clichés zijn waar, drink ik in de trein uit een meegebrachte beker. Mijn voetafdruk is zo klein als die in deze maatschappij kan zijn. Daar lopen we precies tegen het probleem aan: Als die in deze maatschappij kan zijn.
Ik zou willen dat we met zijn allen iets zouden hebben aan mijn goede gedrag. Dat dit zou helpen om de klimaatcrisis te bestrijden. Maar wat voor melk ik in mijn koffie doe maakt om eerlijk te zijn geen ene ruk uit zolang banken als de Rabobank de vernietiging van de Amazone mogen blijven financieren, bedrijven als Shell kunnen doorgaan met hun klimaatvernietiging en de overheid miljarden meer geeft aan fossiele bedrijven dan ze uitgeeft aan klimaatbeleid.
Het maakt niet uit wat ik in mijn persoonlijk leven doe zolang de overheid haar verantwoordelijkheid niet neemt.
Als ik echt iets wil doen aan de klimaat- en ecologische crisis is dat dus ook waar ik me op moet richten. Op de overheid. Daarom ben ik klimaatactivist.
Ik kan me organiseren. Ik kan demonstreren. Ik kan blokkeren. Ik kan staken. Ik kan irriteren.
En nog belangrijker: Ik kan anderen oproepen hetzelfde te doen. De geschiedenis laat zien dat mensen, wanneer ze samen een krachtige beweging vormen, grote maatschappelijke verandering kunnen afdwingen. Als er een moment is waarop dit nodig is, dan is het nu. We hebben nog maar een paar jaar.
Op 22 november en 19 januari heb ik op sociale media een oproep geplaatst om de A12 te blokkeren en een einde te eisen aan fossiele subsidies.
Ik heb dit in volledig bewustzijn en volle overtuiging gedaan.
Vandaag zou ik deze oproep willen herhalen.
Extinction Rebellion heeft aangekondigd vanaf 9 september opnieuw de A12 te zullen blokkeren om een einde te eisen aan fossiele subsidies. Ik wil iedereen oproepen zich hierbij aan te sluiten.
Ik begon met de vraag wat het betekent om te leven terwijl het leven op Aarde wordt bedreigd?
Voor mij betekent het de keuze om niet aan de zijlijn te staan, maar verantwoordelijkheid te nemen en de overheid verantwoordelijk te houden.
De keuze om zelf in actie te komen en anderen te organiseren om dit te doen.
De keuze om tegen de klippen op door te gaan, ook als de overheid jou 's ochtends vroeg van je bed licht en fossiele bedrijven met miljarden subsidieert.
Veroordeel me, spreek me vrij. We gaan door. Het leven op aarde staat op het spel. Wij zijn niet te stoppen.